AŞK-I HAKÎKÎ

Rahmân ve Rahîm olan Allah'ın adıyla...

"Aşk, şiddetli bir muhabbettir. Fâni mahbuplara müteveccih olduğu vakit, ya o aşk kendi sahibini daimî bir azap ve elemde bırakır. Veyahut o mecazî mahbup, o şiddetli muhabbetin fiyatına değmediği için, bâki bir mahbubu arattırır; aşk-ı mecazî, aşk-ı hakikîye inkılâp eder."

Cenâb-ı Hakk, yegâne muhatabı insanın gönlüne muhabbeti yerleştirmiştir ki; esma ve sıfatları bilinsin ve Zâtı lâyıkıyla sevilebilsin. O kalp, o muhabbetle öyle bir genişliğe sahiptir ki; ezelî ve ebedî olan O Hazîne-i Rahmet'in, cemâl ve kemâlinden başka hiçbir şeyle tatmîn ve mutmaîn olamaz.

Mahlukâtın, kendisiyle ve kendisi için var edildiği biricik hakÎkât; yalnız Allah'a (c.c) aşk ve muhabbet ile ibâdet etmektir. Bu, kişinin sevgisinin, bağlılığının, itââtinin, teslim oluşunun, O'na karşı acziyetinin; emir ve yasaklarına tam riâyeti gibi muhabbeti ve kulluğu gereği eda etmesinin en kemâl noktasıdır. Aşkın bu kemâl noktası da ubûdiyettir; züll, boyun eğme ve mahbûba teslimiyettir.

Göklerin, yerin, dünya ve ahiretin, tüm zerrenin ve eşyanın hakikâtinin uğruna yaratıldığı sır budur:

"Biz, göğü ve yeri Hakk ile yarattık."

(Hicr, 85.)

"Göğü ve yeri bâtıl/boş yere yaratmadık."

(Sa'd, 27.)

"Sizi abes yere yarattığımızı mı sanıyorsunuz?"

(Mü'minûn, 116.)

Allah tekaddes hazretleri, bu hakîkât uğruna; nebîleri göndermiş, kitapları indirmiş, cennet ve cehennemi yaratmıştır.

Ve böyle bir teslimiyet; Allah'a (c.c.) en sevimli gelen şeydir.

Ulvî ve süflî âlemler irâde ve aşka tâbidir. O aşkla ve O aşk için kâinat döner durur.

Âlemde sebebi ve hedefi aşk ve irâde olmayan hiçbir şey yoktur ki; aşksız ve irâdesiz hareket edebilsin.

Özünde aşkın hakikâti; aşığın, mahbuba/sevgiliye doğru akmasıdır.

Aşk; sükûneti olmayan bir akıştır.

Tohumdan çıkılmadan, benlik dâiresi edeple kırılmadan aşktan; yani âlemlerin Rabbi'nden ve âlemlere rahmet olarak bahşedilen o nûrun alâ nûrdan bahsedilemez.

Her şeyi kendi âleminden ibaret sanmak; diğer canlılardan bir adım dahi öteye geçememe felaketidir. İliklere kadar işleyen o hakikâte adanmadıkça; tek olan Yaratıcı bilinmez. O bilinmedikçe; O'nun tüm kâinatı yarattığı muhabbetin zerresinden dahi haberdar olunmaz.

Sonsuzlarca yıldız ve galaksinin içinde, gözle görülemeyecek bir zerrede, o zerrenin de içerisinde ayırt edilemeyecek bir toz taneciği hüviyetinde, hiçlik âleminde; ama içindeki zerreden melekler, felekler ve cümle âlemler o aşk ile görülmekte, bilinmekte ve idâre edilmekte...

Ancak o mânâyı kuşanarak kâinatlar aşılabilir.

Ancak o zaman; "Biz ona ikrâm ettik" buyruğuna muhatap olunabilir.

İmân, ihlâs ve teslimiyet ancak hakikî varlıktan haberdar olup, bu oluşla kendi fâni varlığından soyunarak; ötesine aşkla geçebilenler içindir.

Ki elbette Cenâb-ı Hakk, bunun bilinebilmesi ve kulunun da buna muhatap kılınması için husûsi izzet, şeref ve vakara; dahası bu imânî muhabbete hz. insanı mazhar kılmıştır.

Çünkü O kulunu, kulunun O'nu istediğinden daha çok istemiş ve murâd etmiştir.

Kulun O'na muhabbeti, kalpten duyduğu sevgisi, aşkı aslında O'nun kuluna cânından da, şah damarından da daha yakın oluşundandır.

Bundandır ki; insanın yokluğu dahi yokluk olarak bilinmezken, O ezelî mahbup kulunun varlığını Zâtına muhatap olarak dilemiştir.

Kulunun bilmesini, bulmasını, olmasını yalnız O istemiştir.

O Rabbü'l Âlemîn, merhameten ve muhabbeten kuluna yine onun cinsinden ve âleminden bir nûr bahşetmiştir. O nûru yine bizzat Zâtı sahiplenmiş ve Zâtına âit olduğunu tüm kâinata ilân etmiş, tasdîklemiştir.

O'ndaki ehâdlik, sırr-ı Muhammedî ile aşka bürünmüştür.

"Muhabbetten Muhammed oldu hâsıl,
Muhammed'siz muhabbetten ne hâsıl?"

Dolayısıyla gönülden gönüle yol var ve o yolda Allah'ın mümin kullarının kalplerine ilham kıldığı "Rahman" isminin tecellîsi nûranî bir aşk var.

Bu öyle bir cevher ki; akıl sezemiyor, kestiremiyor, yakınından bile geçemiyor; ama kalp hissediyor ve diyor ki: "Bu değil benim maksûdum; ancak Sensin."

Ancak O'dur; Hâlık-i Hakîkî...

Aslolan aşktır, muhakkak ki her şey aslına rücû edecektir.

Aslına rücû etmeyen vasıl olur mu Hakk'a?

Velhasıl, aşığa edep gerek diyerek sözün özünü Yûnus'a bırakalım, o da yerimize desin ki:

"Mecnûn'a sordular Leylâ nice oldu?
Leylâ gitti adı dillerde kaldı,
Benim gönlüm şimdi bir Leylâ buldu;
Yürü Leylâ ki ben Mevlâ'yı buldum,
Leylâ Leylâ derken Allah'ı buldum..."

Allah-u Teâlâ kuluna her şeyiyle kâfidir.

O ne güzel Mevlâ ve O ne güzel Vekîldir.
Sonsuz hamd, nihayetsiz şükür ancak ve yalnız O'nadır...

Âlemleri nûruna garkeden ol Fahr-i Âlem, Habîb-i Hüdâ Peygamberimiz; Hz. Muhammed Mustafa (s.a.s) Efendimiz’e, O'nun âl ve ashabına da kalbî muhabbetle; sonsuz sâlât-ü selâm olsun.

Vesselâm...